ندای تنهایی من
تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هرشب بدین سان خواب ها را با تو زیبا می کنم هر شب تبی این کاه را چون کوه سنگین می کند آن گاه چه آتش ها که در این کوه بر پا می کنم هر شب تماشائیست پیچ و تاب آتش ها خوشا بر من که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب چنان دستم تهی گشته ز گرمای دو دست تو که این یخ کرده را از بی کسی، ها می کنم هرشب تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب حضورم را زچشم شهر،حاشا می کنم هر شب دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش چه بی آزار با دیوار،نجوا می کنم هر شب کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی که من این وا‍ژه را تا صبح معنا می کنم هر شب
